Death Cab for Cutie is een band die al jaren zoete indie pop uit brengt wat zorgt voor veel tranen,kloppende harten, vreugde en een verhoogd laxerend gehalte bij gevoelige onzekere zoekers.
Qua platen vind ik ze doorgaans middelmatig maar toch ben ik zeker fan van Transatlanticism, welke uitkwam in 2003 op Barsuk records (waar mijn vrienden van John vanderslice ook hun plaatjes dropten) mocht ik graag opzetten. En ook het solo project van Benjamin Gibbard, “Postal Service” vond ik zeker niet onaardig. Het leek mij dus een goed idee om ze weer eens live te zien toen ik gevraagd werd mee te gaan naar de show.
Ik begaf mij dus naar de melkweg voor een goed en emotioneel potje rock. Voor de deur stond een massieve rij gevuld met pubers, koorballen, ouders met kinderen en ander emotioneel volk wat siked was om deze band te zien en ik moet toegeven ook ik werd bijna enthousiast.
Stipt om half 10 trapte de band af en ik vond het goed, wat ik merkte aan mijn voet gedrag wat lichtjes op de beat begon mee te stampen. Helaas duurde het niet echt lang en begon ik mij na drie nummers al stierlijk te vervelen, daarbij kwam ik tot de conclusie dat het hier om een saaie kutband ging.
De nummers werden zonder passie of beleving gespeeld en ik had het idee dat de band schijt had aan het publiek en zich vooral op zichzelf richtte en op de oersaaie degelijke vlakke nummers van hun nieuwe plaat!
Kortom: ik vond het niet bijzonder! Wat ik merkte was, dat dit soort muziek eigenlijk hard zuigt. Tuurlijk, de mannen beschikken over veel talent en de liedjes zitten goed in elkaar, zeker ten tijde van Transatlanticism en de opvolger Plans maar live ontbreekt de charme, het karakter en de kwaliteit. Het rockt niet en ik vond het slecht!
Waarom wil ik dit met jullie delen?
Simpel! Omdat het mij irriteert! Het is gemiddelde popmuziek en dat doet het nu eenmaal goed bij mensen, misschien kan er geconcludeerd worden dat mensen graag zich als individu willen gedragen en zich af willen zetten tegen de mainstream en top40 pop maar toch stiekem van simpele eenvoudige gemiddelde troep houden.
Jammer om Death cab For Cutie zo hard te zien vallen, zowel live als op die laatste dramatische plaat Narrow Stairs!
Maar goed, misschien is het een kwestie van smaak!
