November 2007 bevond ik mij in het zonnige San Fransisco voor de wintertour met de mannen.
Tijdens deze tour zaten wij voor de tweede keer in 1 jaar tijd in een veels te kleine bus met stinkende sokken langs de west coast met als doel het geloof van de folk te verspreiden. Nu lukte dat de eerste tour aardig en ook de tweede tour trapte er genoeg mensen in.
Tijdens ons verblijf in Oakland kwamen wij erachter dat Cold War Kids de warfield aandeden in San fransisco. Met een welgemeende glimlach begaven J.Kok en ik, ons in de BART (metro bay area) richting Market street om te kijken of we de warfield nog binnen konden komen. Dat lukte natuurlijk erg goed en genoten wij in een mooie oudewetse theaterzaal van 4 schreeuwerige puberale knuppels uit Fullerton CA, welke de blues/ indie rock de zaal in gooide.
Maandag 10 november stond ik dus vol herinneringen van mijn San Fransisco ervaringen in de Paradiso om dezelfde verwende, quassie alternatieve mannen te zien rocken, en rocken deden ze.
Net als in de Warfield werd ik gepakt door de geniale liedjes en overstuurde stem van hun zanger, natuurlijk irriteerde ik mij ook aan de voordracht en de stomme misplaatste danspasjes maar toch was ik weer onder de indruk van de muzikaliteit en deze klereleijers.
Dit gezelschap beschikt over een uitzonderlijk midelmatige preformance maar is toch staat door een donkere setting en goede liedjes recht overeind te blijven staan en daarmee bewijst cold war kids zijn klasse.
jaja, stom gelul natuurlijk maar zoals de legendarische Jeroen Kok zo mooi kon zeggen:
deze mannen hebben geen karakter maar beschikken over een uitstekende ruggengraat.
Cold war kids check het hier en hier!
