Als kleine jongen kreeg ik te maken met een Almost Famous moment door een goede vriendin van mijn moeder. Ik was een jaar of 11 en ik zat zwaar in de hiphop . Ik draaide mijn ouders knettergek met platen van Public Enemy, Young MC en BDP.
Dit veranderde de echter toen mijn (semi) tante aan kwam zetten met ander halve meter plaat. De reden hiervoor was dat zij ervan overtuigd was dat ik dit veel toffer zou vinden dan dat gejammer van die gouddragende Adidas aanhangers.
Onder de indruk van het aantal elpees ben ik gaan spitten en werd ik gelijk verslingerd aan platen als, “ Sticky Fingers” van de stones, “ Closing Time” van Tom Waits, “ Blonde on Blonde” van Dylan en Hendrix “ Electric Ladyland”...
Maar de allermooiste plaat die er tussen zat was “ Let it Bleed” van de Stones.
Vanaf het moment dat ik de roze persing op de platenspeler drukte en de openingstune van “ Let it Bleed” voorbij kwam was ik verslingerd. Daarbij was ik vooral onder de indruk van het drumwerk van Charlie Watts. Drummer van het eerste uur. Niet dat Charlie nou een technisch hoogstaande drummer was maar wat hij deed was precies wat en drummer moet doen, maat houden en op gevoel spelen.
De beste man is de aanleiding geweest dat ik een paar drumstokken kocht en leerde drummen op mijn bed, waarbij mijn kussen de Crash en Ride was en mijn matras mijn Snair.
Tot op de dag van vandaag vind ik Charlie Watts de allerbeste drummer die er is. Waarom? Omdat het geen uitslover is, gewoon de beat speelt en de beste stijl heeft die er te vinden is.
Oordeel zelf hier en hier!
