Vandaag zat ik op kantoor te tikken voor de maatschappij, terwijl ik druk aan het werk was raakte ik in gesprek met mijn collega annex dikke deur michiel over de roerige jaren 90. De tijd die voor onze generatie erg belangrijk was, vooral door de bloeiende muziek scene die ons gen-xers bij de keel greep.
Zo bespraken we legendarische concerten van Rude boy en de UDS, de Grunge, de noise scene en niet te vergeten de punkbands.
Op een gegeven moment kwamen we op tom waits, welke wij vurig bespraken totdat michiel vertelde over een liedje wat hij op cd single had van Thelonious Monster, waar ome tom deel uit maakte. Compleet kinderachtig en jeugdig sprongen we op van ons stoel om deze geniale single uit 92 te bespreken,hoe goed het liedje wel niet was en hoe verrot en echt de teksten waren.
Welnu, Bob Forrest, deze geniale/ gestoorde/ ex heroine verslaafde, bedacht dit liedje al pissend in de WC, waar hij Tom Waits tegen kwam, na wat gevloek en gezeik over en weer besloten ze het liedje op te nemen wat resulteerde in een van de mooiste vergeten liedjes die ik in tijden weer gehoord heb: Adios Lounge, het levenslied voor gevallen mensen op zoek naar de waarheid. Een lied vol waardige levenslessen en bovenal wonderschoon.
en dan nog even die trip naar het verleden!
Thelonious Monster, een van mijn eerste plaatjes die ik kreeg van mijn grootvader.
Hulde voor mijn lieve opa voor alles wat hij mij heeft meegegeven en hulde voor mijn baas voor dit geweldige gevoel en drang naar het verleden.
Thelonious Monster hier en hier
